'Jerónimo's' (more than a) year in Spain

Sneeuwbalgooiende Spanjaarden en het Zuid-Spaanse Granada bedekt onder een wit pak sneeuw. Hier had ik afgelopen zomer tijdens mijn ‘wat-te-doen-na-mijn-opleiding-brainstorm’ op het strand van Scheveningen even geen rekening meegehouden. Daar kwam ik op het idee om Spaans te leren en voor een jaar naar Spanje te gaan. Flitsen van palmbomen, stranden en Gaudi’s in de zon schitterende architectonische hoogtepunten en tapas eten op zonovergoten terrassen schoten op dat moment voorbij. Afgelopen zondag was het dus even anders. Wat verlaat en verbaasd verplaatste ik me vroeg in de ochtend op mijn steeds meer profiel verliezende witte Reeboks al glijdend richting de vertrekplaats van mijn bus. Een door mijn talenschool georganiseerde excursie naar de Alpurarras stond op het programma. In dit gebied zijn onder meer indrukwekkende landschappen en bergdorpen met witte huizen te zien. En die trip ging helaas niet door. In Granada was de redelijke laag sneeuw een vredig gezicht, maar wat hoger in de bergen veroorzaakte een veel dikker pak grote problemen. “Demasiado peligroso”, te gevaarlijk aldus de gids van de dag. En we hadden er trouwens weinig aan gehad. Hoe kun je in godsnaam witgekleurde woningen zien als deze omgeven zijn door een dik pak sneeuw?
Echter, wij Nederlanders laten ons niet kennen en gaan gewoon maar door. En dus schakelde ik samen met wat welwillende internationale medestudenten over op Plan B. Alhambra! Dat moet er nog magischer uitzien met al die sneeuw. Wonderbaarlijk genoeg bereikten we zonder te vallen de toegangspoort van dit paleis, waarna nog een verdere klim zou volgen. Maar verder klimmen was niet nodig. Een paar naar beneden glijdende teleurgestelde toeristen vertelden ons dat Alhambra uit veiligheidsoverwegingen voor zeker een paar uur haar poorten had gesloten. Enkele bezoekers waren uitgegleden en waarschijnlijk had de organisatie weinig zin in schadeclaims. Tja, wat moet je dan? We waren niet voor niks vroeg opgestaan. Dus op naar het Albaicín. En dat was voor mij de derde keer in twee dagen. Het Albaicín is dan ook iets bijzonders. Mooi overdag, bij zonondergang en natuurlijk ook na een flinke sneeuwbui. Deze oude Arabische wijk ligt op een heuvel en vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Alhambra en de Sierra Nevada. Zo’n dertig moskeeën zijn op de meeste plaatsen na de val van het Moorse Rijk vervangen door kerken, maar nog steeds vind je hier een doolhof aan smalle (met enkele bazaarachtige) straten en pleinen omgeven door witgekalkte woningen. Op sommige plekken geven graffiti-kunstenaars de wijk wat extra kleur. Als een heus bergexpeditieteam kwamen we uiteindelijk aan op Plaza del San Salvador, een van de hoogste punten op deze heuvel. Spanjaarden noemen dit een mirador, oftwel een kijkpunt. En dat betekent dat ons geglibber en geglij werd beloond met een fantastisch uitzicht op Alhambra en de Sierra Nevada. En zondag waren niet alleen de bergtoppen van de achterliggende berg besneeuwd. Witte sneeuw bedekte de hele stad. Een zicht om bij weg te dromen. Koffie en warme chocolademelk lieten ons hierna weer ontwaken en bovendien wat ontdooien.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier.

En dat is drie. Sorry dames, wederom een verhaal over voetbal. Na de Champions League en Primera Division beleefde ik vorige week mijn eerste wedstrijd uit de Copa del Rey, oftewel de Spaanse beker. Alsof ze me achtervolgen zag ik alweer een voetbalwedstrijd van Real Madrid. Deze keer niet in Bernabeu, maar in Andalusië. Afgelopen woensdag speelden de Madrilenen tegen één van de Sevilliaanse voetbalclubs: Real Betis Sevilla. Dat kwam goed uit, want zo kon ik hier in mijn laatste week Spaans leren in Sevilla snel nog even naartoe.

Voetbal leeft ook in Zuid-Spanje. Zeker als het grote Real Madrid op bezoek komt. Toen eenmaal bekend was dat zij de tegenstander zouden zijn, stonden er dagenlang langgerekte rijen voor de kassa’s bij het stadion. En de regionale tv-zender kon bijna over niets anders praten dan dé wedstrijd.
Eenmaal met een internationaal gezelschap van mijn talenschool – bestaande uit ‘soccer’ spelende Amerikaanse dames, een fanatieke Engelsman en voetballiefhebbende Nederlanders - aangekomen bij het stadion ‘Estadio Benito Villamarin’. Niet zo mooi en verwarmd zoals in het Bernabeu, maar duidelijk wel een stadion met sfeer. En heel belangrijk: rijkelijk gevuld met gepassioneerde Sevilliaanse sportfanaten; de enige voetbalfans ter wereld die op de maat kunnen klappen en schreeuwen tegelijk. Sevilla is tenslotte dé stad van de flamenco.

Okee, over de kwaliteit van de wedstrijd hoefden we geen van allen niet naar huis te schrijven. Real Madrid speelde ook nu weer koninklijk onwaardig, zelfs met inmiddels een nieuwe trainer aan het roer. Wel was het bijzonder om de nieuwe aankoop Cassano in actie te zien. Wellicht dat hij een wat gevaarlijker Real Madrid kan creëren.

Ook Betis, de bekerwinnaars van afgelopen jaar, speelden deze avond niet hun beste wedstrijd. Ze verloren dan ook met 1-0. Maar ook in Sevilla geldt: ‘ieder nadeel heb z’n voordeel’. Bij elke mislukte actie van een speler of verkeerde beslissing van de bij vlagen teveelfluitende scheidsrechter, klonk het ‘hijo de puta!’ Yep, die term kennen we ook op de Nederlandse velden. De altijd beschaafde Dikke van Dale omschrijft het als ‘ellendeling’. Dus…
Maar tijdens deze bekerwedstrijd is me duidelijk geworden dat ook een wedstrijdbezoek in Sevilla aan te raden is. Het is vermakelijk, cultureel verantwoord (kom op, voetbal hoort toch bij Spanje) en goed voor je Spaanse informele communicatiegedrag.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier.

En we zijn neergestreken in Granada. Klaar voor nog meer Spaans leren, het magische Alhambra, gestuntel in de sneeuw en nog veel meer. Na twee volle dagen heb ik al wat van de stad gezien, ken alweer een hoop nieuwe studenten en heb mijn eerste Spaanse les in Granada er al opzitten.

Vanaf Sevilla was het zaterdag drie uur reizen per trein. Een fantastische rit inclusief een blik op het Andalusische heuvellandschap tegen de achtergrond van een ondergaande zon. Rond een uur of acht belandde ik in mijn verblijf in Granada: Residencia Don Quijote. Dit gebouw diende vroeger als hotel en biedt nu ruimte aan studenten van mijn talenschool. Er zitten hier aardig wat, dus ook al kom je er alleen, je hebt zo aanspraak. Zo heb ik samen met medestudenten op zondag al toeristisch gedaan. ’s Middags bezochten we de kathedraal van Granada en de bijbehorende koninklijke kapel, alwaar we op een luie dag lekker luguber naar de graftombe van de Spaanse vorsten Fernando en Isabel konden kijken. Je weet wel, de sponsors van Columbus die per ongeluk Amerika ontdekte.

’s Avonds na al dat toeristische gedrag hadden we een stevige trek. En dan ga je op een andere manier cultureel doen, namelijk in één van de vele tapasbars van Granada. En dat is hier naast een smakelijke ook een goedkope bezigheid. Je bestelt je drank en je tapas krijg je er gratis bij. En dan niet een bordje met drie zielige olijven en verdwaalde plakken chorizo, maar een bord vol bagels en patat. Is het daarom misschien zo’n populaire bestemming voor Nederlanders?

Mijn maandag bestond uit een korte rondleiding door de stad, voor het eerst Spaans leren in Granada en een geslaagd welkomstdiner. En daarna werd er samen met een grote groep nieuwe studenten nog kennis gemaakt met het nachtleven van Granada. En wat een geweldige stad. De bar die we indoken schonk gratis bier en sangria tot 1 uur. Niet slecht zo’n studentenstad.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier.

(EN)
Also in the south of Spain time can fly. My six weeks in Seville are already over. Almost over, I have to say. Tonight I’ll take some tapas and go for some good partying together with some fellow students of my language school. I’ve just had my final lesson in Seville and said goodbye to my teachers. But again, we go on! Adios Seville with your Giralda and beautiful sunset, tomorrow I’ll go for four weeks to Granada.

Who thinks about Spain rapidly sees a picture of beaches, palm trees and high temperatures. That’s logical, but besides learning Spanish in Granada I’m going to stunt in the Spanish snow. The next weeks I'll be skiing in the Sierra Nevada. Or snowboarding, I don’t know yet.

Hopefully I can continue my year in Spain after the four weeks in Granada, without breaking my legs. It will be my first time doing something else than only throwing snowballs. To be continued.
Do you want more information about learning Spanish in Spain? Click here or request a brochure .

(NL)
Ook in het zuiden van Spanje kan de tijd voorbij vliegen. Mijn zes weken Spaans leren in Sevilla zitten er alweer op. Bijna moet ik zeggen. Vanavond ga ik nog tapas happen en flink feesten met klasgenoten van mijn taalschool. Net heb ik mijn laatste les hier gehad en mijn docenten gedag gezegd. Echter, wederom gaan we door! Dag Sevilla met je Giralda en mooie zonsondergang, morgen vertrek ik voor vier weken naar Granada.

Wie denkt aan Spanje zit al gauw met z’n gedachten bij stranden, palmbomen en hoge temperaturen. Dat ligt voor de hand, maar naast Spaans leren in Granada ga ik stuntelen in de Spaanse sneeuw. Ik ga namelijk skiën in de Sierra Nevada. Of snowboarden, daar ben ik nog niet over uit.

Hopelijk kan ik na mijn vier weken in Granada mijn jaar in Spanje voortzetten zonder mijn benen te breken. Het wordt namelijk de eerste keer dat ik iets anders doe dan alleen maar sneeuwballen gooien. Wordt vervolgd.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier of vraag een brochure aan.

Tijdens mijn vier weken Spaans leren in Madrid stonden mijn zondagen in het teken van de letter ‘r’. Zondag, een rustdag waarop ik even lekker kon relaxen in stadspark El Retiro; met andere woorden het Central Park van metropool Madrid. Daar kon ik een beetje bijkomen van al dat stappen en Spaans studeren in Spanje.

El Retiro: een plek waar iedereen in Madrid zich thuis lijkt te voelen. Een plek waar van alles is te doen, zoals: romantisch rondwandelen met je geliefde, de laatste dvd’s en cd’s kopen voor een prikkie (zo illegaal als het maar zijn kan, Stichting Brein kennen ze hier niet) of genieten van talentvolle of juist aandoenlijke straatmuzikanten – van een succesvolle saxofonist tot een ondergewaardeerde imitator van Michael Jackson, die zelfs de fameuze moonwalk beheerst.

Maar Jeronimo ging in Retiro op de sportieve tour. Dat mag ook best als je in Holanda normaliter drie keer in de week de fitness bezoekt en je in Spanje het caña (bier) hijsen een bijna dagelijkse oefening hebt verheven. Het park is zo gigantisch groot, dat je nooit hetzelfde rondje hoeft te lopen. Sportief, relaxed en nooit saai. Al gauw vond ik mijn favoriete route. Het park trekt grote groepen lopers en skaters aan die zich meestal aan de rand van het park sporten, dichtbij alle uitlaatgassen. Je bent tenslotte in een van ‘s werelds drukste wereldsteden. Nee, mijn favoriete route bevindt zich midden in het park, waar je ver weg van alle smerige lucht en herrie die bij een grote stad hoort, op redelijk rustige bospaden kan lopen.

Dus mocht je ooit naar Madrid gaan, sla Retiro niet over. En als je even niet in een sportieve bui bent, dan plof je gewoon neer op een van de vele terrassen. Ga eens caña hijsen!


Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier of vraag een brochure aan.

Honderdduizend kilo snoepgoed, strijdende Sevillanen en duizenden schreeuwende kinderen. Dat is 'Los Reyes Magos' in Sevilla. Dit Spaanse Drie Koningen-festijn is niet alleen voor de kleintjes. Ook voor toeristen is het een bijzondere feest om hierbij aanwezig te zijn.

Vandaag voor mij even geen Spaanse les, want heel Spanje ligt plat. Spanjaarden vieren vandaag' Los Reyes Magos', bij ons bekend als Drie Koningen. Zeg maar het Spaanse Sinterklaas. Kinderen krijgen cadeaus in hun schoen en in elk huis is het één groot feest. Maar het grootste feest speelt zich af in de middag en avond vóór Drie Koningen. Gewoon op straat. Zo ook gisteren in Sevilla, de stad waar ik momenteel Spaans studeer.

Tegen een uur of vijf ’s middags stromen massa’s Sevillanen en toeristen, jong en oud, richting de ‘Cabalgata’. Dit is een optocht met praalwagens waar vooral kinderen een jaar op wachten. En waarom? Vanwege gratis snoep. Heel veel snoep. In Sevilla 100.000 kilo om precies te zijn. Vanaf de rijkelijk versierde wagens zie je volwassenen en vooral kinderen snoepgoed strooien (ettertjes smijten ze, komisch gezicht) richting de vele bezoekers, die zich verzameld hebben aan weerszijden van de Sevilliaanse straten.

In Spanje behoren pepernoten niet tot het strooigoed. Ondanks dat Sinterklaas zijn stoomboot uit Spanje komt, strooien ze hier in plaats daarvan met ‘caramelos’; kleine harde zuigsnoepjes die smelten in je mond en niet in je hand. Soms wordt er nog eens een hele zak snoep het publiek in gesmeten, waar dan opvallend genoeg vervolgens de ouders om vechten. En natuurlijk doen ze het voor hun kinderen. Enkele mensen nemen zelf paraplus en grote vuilniszakken mee die ze gebruiken als vangnet.

Hoogtepunt van de optocht is uiteraard het voorbijrijden van de laatste wagen. Ook de drie uit de bijbel komende hoofdrolspelers Caspar, Melchior en Balthasar gooien snoepgoed naar het verzamelde volk. En de laatstgenoemde, Balthasar, is de favoriet van de Spaanse kinderen. Wanneer hij voorbijrijdt, ontstaat er een flink kabaal: “Balthaaaaaasar!!!”, hoor je iedereen roepen. Hij is namelijk degene die de cadeaus in de schoenen stopt. Wie stout is geweest krijgt hier niet de roe en hoeft niet naar Spanje. Dat zou lekker makkelijk zijn. Stoute Spaanse kinderen krijgen houtskool in de schoenen, alleen is die houtskool dan van suiker. Dus zo erg vinden ze het niet.

Gisteravond ging het festijn nog lang door. De route liep door de hele stad waarbij de laatste kar rond half 11 ’s avonds de finish bereikte. Wat overbleef was een straat vol overgebleven meestal lege snoeppapiertjes en grote drommen mensen die nog lang niet naar bed wilden. Ook na twaalven liepen er nog hele families met kinderen over straat.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier of vraag een brochure aan.

Het is ongelooflijk. De keuken is vorige week niet in vlammen opgegaan, na het nuttigen leven ik en m’n ouders nog steeds en we hebben verbazingwekkend genoeg best lekker gegeten. En dat allemaal na de door mij in elkaar geflanste Spaanse tortilla.

Drie maanden terug was ik nog een in Nederland wonend verwend nest dat gewoon nog thuis bij paps en mams woonde, waar avond in avond uit altijd een gezonde smakelijke maaltijd op tafel stond. Maar in Spanje moet ik zelf m’n boontjes zien te doppen. En koken dus. Het liefst met wat erbij.

Toeval of timing; mijn Spaanse docente Lorena drukte vorige week een recept voor ‘Tortilla de Patatas’ in m’n handen. Deze Spaanse snack – een mix van aardappelen, ui en ei - is volgens haar hartstikke simpel te bereiden en bijna iedereen houdt ervan. Een succesnummer dus.

Nu pa en ma op bezoek waren, hier in Sevilla, was het de ideale tijd om voor het eerst wat Spaans eten op tafel te toveren. In slechts een kwartier was het ‘ei-ui-aardappelfestijn’ gepiept. Met wat sla en brood erbij was het gewoon een complete maaltijd. De tortilla smaakte prima, alleen de schoonheidsprijs verdiende hij niet. Het enige lastige is namelijk het keren van de tortilla en na mijn omdraaiactie zag de tortilla er wat gehavend uit. Maar als je snel keek, had hij wel iets weg van de tortilla’s die je hier kunt krijgen in de vele tapasbars.

Jeronimo! ¿Como?
Hieronder vind je het recept, in het Nederlands en Spaans. Kun je gelijk een beetje je Spaans oefenen. Voor meer Spaanse recepten (pas op: 100 procent Spaans), klik hier.

Ingrediënten: eieren (2 per persoon), aardappelen (2 kleintjes per persoon), 1 ui, olijfolie en zout.

Schil de aardappelen en snij ze in schijfjes en doe hetzelfde met de ui. Verwarm een scheut olijfolie in een (wat diepere) koekenpan. Wanneer de olijfolie warm is, voeg de aardappelstukjes en de ui toe. Roer de ui en aardappels door elkaar. Klop ondertussen in een kom de eieren. Wanneer de uien en aardappelen een beetje goudbruin zijn, voeg deze toe aan de geklopte eieren en voeg zout toe. Doe een beetje olijfolie in de pan en giet de mix van ei, ui en aardappelen in de pan en bak het op gemiddeld vuur. Wanneer het geheel een beetje (na ongeveer 4 minuten) stevig is geworden, draai de tortilla om.

PS: Dit is het lastigste gedeelte. Zonder de tortilla toe te takelen, schuif je de tortilla op een groot bord en vervolgens weer terug in de pan, zodat je de andere kant kunt bakken.

Smakelijk eten!

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier of vraag een brochure aan.

¿Prefieres español?
Ingredientes: huevos, patatas, cebolla, aceite y sal.

Pela las patatas, lávalas y córtalas en trozos pequeños. Haz lo mismo con la cebolla. Pon aceite a calentar en una sartén y echa las patatas y la cebolla. Mueve las patatas y la cebolla de vez en cuando. Mientras, bate los huevos y añádeles sal. Saca las patatas y la cebolla y mézclalas con los huevos. Deja muy poco aceite en la sartén y echa la mezcla de los huevos, las patatas y la cebolla en la sartén. Cuando esté un poco cuajada (después aproximo 4 minutos), dale la vuelta.

Esto es la parte mas dificile. Sin maltratar la tortilla, metela en un plato y despues devolvela en la sartén, de modo que puedes fréir el otro lado.

¡Qué aproveche!

¿Quieres cocinar mas? Clic aqui.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier of vraag een brochure aan.

Feliz año nuevo! Oftewel, gelukkig nieuwjaar! Dat was een bijzondere jaarwisseling, hier in het zuiden van Spanje. Sevilla is een prima stad om Oud & Nieuw te vieren. De tijdens mijn kerstcursus opgedane kennis van Spaanse tradities zat zaterdag nog vers in mijn geheugen. En dan met name de Spaanse Oud & Nieuw-traditie, uit te leggen als 12 klokslagen, 12 druiven, waarvoor ik vrijdag nog de generale repetitie onderging. Oudejaarsavond was ik klaar voor het echte werk. Na een feest met wat medestudenten van mijn taalschool, gingen we als een vuurpijl naar Plaza Nueva. Dit is het hoofdplein van Sevilla. Flesje cava in de linkerhand en een blikje met twaalf gepelde pitloze geluksdruiven in de rechterhand. Wat kan er nog misgaan?

In Spanje kan je nog zo goed voorbereid zijn, maar op de een of andere manier weten ze je hier altijd te verrassen. Aangekomen op het stampvolle plein, waren we net op tijd voor het luiden van de klok. Of beter gezegd: alleen wij waren er klaar voor. Er was veel geluid, maar een klok hebben we niet horen luiden. De dronken Spaanse klokkenluider wist schijnbaar niet waar de klepel hing. Consternatie op het plein; mogen we de druiven nu wel of niet eten? Nu maar hopen dat ik en al die andere aanwezigen geen ongelukkig jaar tegemoet gaan. Of word ik nu bijgelovig?

De klok stond inmiddels op bijna op 1 over 12 en iedereen keek elkaar zenuwachtig aan. En dan ga je improviseren. Dus zo begin je zelf maar een klokgeluid na te doen. In 12 seconden prop je alle druiven in je mond, maar dan wel 1 voor 1. Vooral het luidkeels nadoen van de 12e klokslag moet een komisch gezicht zijn geweest. Ik pleit dan ook voor een kleine aanpassing van deze Spaanse traditie. Geef alle klokkenluiders in Spanje nog een dagje vrij en laat het volk zelf klokkengeluid maken!

Na een kroegentocht met medestudenten, hier en daar wat op straat hangen en een korte nachtrust, werd ik gewekt door een aangenaam zonnetje dat door de kier van mijn gordijnen naar binnen scheen. Erg ongewoon voor mij op 1 januari, maar al voor het middaguur stond ik naast m’n bed, klaar voor Nieuwjaarsdag. Ook buiten werd ik aangenaam verrast. Een temperatuur van 18 graden op de eerste dag van het nieuwe jaar heb ik nog niet eerder meegemaakt. Dat betekent rustig bijkomen, café solo op het terras onder een palmboom en aan het eind van twee slopende dagen een bruine kop in plaats van een bleek gezicht, dat verraadt hoe ‘gezond’ je de afgelopen dagen hebt geleefd.

Op zo’n feestdag moet je ook in Spanje je tradities van je eigen land in ere houden. Zo genoot ik naast al die zonuren op Nieuwjaardag, tijdens de lunch ook nog even kort van een vers gedownloade Radetsky Mars van Strauss en uiteraard van het altijd sensationele skispringen in Garmisch-Partenkirchen. Ik ben alleen vergeten een nieuwjaarsduik in de rivier te maken. Misschien een idee voor de soepspecialisten van Unox om volgend jaar een tent op te slaan in Sevilla en Gazpacho uit te delen?

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier of vraag een brochure aan.