'Jerónimo's' (more than a) year in Spain

Sneeuwbalgooiende Spanjaarden en het Zuid-Spaanse Granada bedekt onder een wit pak sneeuw. Hier had ik afgelopen zomer tijdens mijn ‘wat-te-doen-na-mijn-opleiding-brainstorm’ op het strand van Scheveningen even geen rekening meegehouden. Daar kwam ik op het idee om Spaans te leren en voor een jaar naar Spanje te gaan. Flitsen van palmbomen, stranden en Gaudi’s in de zon schitterende architectonische hoogtepunten en tapas eten op zonovergoten terrassen schoten op dat moment voorbij. Afgelopen zondag was het dus even anders. Wat verlaat en verbaasd verplaatste ik me vroeg in de ochtend op mijn steeds meer profiel verliezende witte Reeboks al glijdend richting de vertrekplaats van mijn bus. Een door mijn talenschool georganiseerde excursie naar de Alpurarras stond op het programma. In dit gebied zijn onder meer indrukwekkende landschappen en bergdorpen met witte huizen te zien. En die trip ging helaas niet door. In Granada was de redelijke laag sneeuw een vredig gezicht, maar wat hoger in de bergen veroorzaakte een veel dikker pak grote problemen. “Demasiado peligroso”, te gevaarlijk aldus de gids van de dag. En we hadden er trouwens weinig aan gehad. Hoe kun je in godsnaam witgekleurde woningen zien als deze omgeven zijn door een dik pak sneeuw?
Echter, wij Nederlanders laten ons niet kennen en gaan gewoon maar door. En dus schakelde ik samen met wat welwillende internationale medestudenten over op Plan B. Alhambra! Dat moet er nog magischer uitzien met al die sneeuw. Wonderbaarlijk genoeg bereikten we zonder te vallen de toegangspoort van dit paleis, waarna nog een verdere klim zou volgen. Maar verder klimmen was niet nodig. Een paar naar beneden glijdende teleurgestelde toeristen vertelden ons dat Alhambra uit veiligheidsoverwegingen voor zeker een paar uur haar poorten had gesloten. Enkele bezoekers waren uitgegleden en waarschijnlijk had de organisatie weinig zin in schadeclaims. Tja, wat moet je dan? We waren niet voor niks vroeg opgestaan. Dus op naar het Albaicín. En dat was voor mij de derde keer in twee dagen. Het Albaicín is dan ook iets bijzonders. Mooi overdag, bij zonondergang en natuurlijk ook na een flinke sneeuwbui. Deze oude Arabische wijk ligt op een heuvel en vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Alhambra en de Sierra Nevada. Zo’n dertig moskeeën zijn op de meeste plaatsen na de val van het Moorse Rijk vervangen door kerken, maar nog steeds vind je hier een doolhof aan smalle (met enkele bazaarachtige) straten en pleinen omgeven door witgekalkte woningen. Op sommige plekken geven graffiti-kunstenaars de wijk wat extra kleur. Als een heus bergexpeditieteam kwamen we uiteindelijk aan op Plaza del San Salvador, een van de hoogste punten op deze heuvel. Spanjaarden noemen dit een mirador, oftwel een kijkpunt. En dat betekent dat ons geglibber en geglij werd beloond met een fantastisch uitzicht op Alhambra en de Sierra Nevada. En zondag waren niet alleen de bergtoppen van de achterliggende berg besneeuwd. Witte sneeuw bedekte de hele stad. Een zicht om bij weg te dromen. Koffie en warme chocolademelk lieten ons hierna weer ontwaken en bovendien wat ontdooien.

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier.